Artık mutlu olmak çok zor gibi görülüyor. Hatta mutlu olmak için en yüksek dağları aşmak, engin denizleri geçmek gerektiğini düşünmeyenlerde yok değil. Halbuki mutluluk sadece bir adım uzağımızda…
Bugün yine herzaman ki gibi sabah dersi için canımdan çok sevdiğim uykumu bölmemiş ve derse öğleden sonra giderim dedim. Yine her zamanki otobüse bindim, yine otobüste her zamanki insanlar vardı. Her zamanki insanlar içinde yaşlı bir amca dikkatimi çekti.
Bu amcanın sağ bacağı yok ve koltuk değnekleriyle yürüyor. Önceki yıllarda da hep görürdüm bu amcayı. Hiç kimseden yardım almadan otobüsün basamaklarını çıkar, bu kartını basar ve yerine otururdu. İneceği durak geldiğinde yine kimseden yardım almadan yerinden kalkar, kapıya gidip inerdi.
Bugünkü değişiklik ise bu amca protez bacak takmış. Yine otobüse koltuk değnekleriyle bindi. Henüz tam dengesini sağlayamıyordu. Sanırım proteze daha yeni yeni alışıyordu. Yine tek başına otobüse binip yerine oturdu. Fakat yüzünde öyle bir gülümseme, öyle bir mutlu ifade vardı ki, anlatmaya kelimeler yetmiyor. ( Bir çok kez keşke fotoğraf makinem yanımda olsaydı dedim) Yaşlı amca her şeye rağmen etrafına mutluluk saçıyordu. Bundan etkilenmeden edemedim.
Bir tarafta yeni uyanmış, derse gitmeye çalışan, türlü nedenlerle morali bozuk ve mutsuz olan ben, diğer tarafta ise yeni protez alan ve yüzünde güller açan yaşlı amca.
O amcayı öyle görünce inanılmaz bir pozitif enerjiyle doldum ve gerçekten hiç bir neden olmasada mutlu oldum. Okuldaki tüm işlerimi sorunsuzca hallettim. Hala sitedeki mutsuz olduğum yazısını mutlu yapamasamda hayata daha olumlu bakmaya başladım, artık herşey daha güzel görünüyor…
Bu arada Mutsuz olmak için yapılması gerekenler… yazısınada göz atabilirsiniz.
